Meyhane kültürü hakkında bilinmesi gerekenler

“Meyhane dost meclisidir, muhabbet yeridir”

Meyhane nedir sizce? Nasıl olmalıdır?
Öncelikle dost meclisidir, müdavim yeridir meyhaneler. Oraya sadece yemek yemeye ya da bir şeyler içmeye gidilmez. Sohbete gidilir. Bir adabı, ağırlığı vardır, olmalıdır. Aslolan muhabbettir her zaman. Bir hikâyesi, bir dayanağı olmalı, bir sözü olmalı meyhanenin. Tabii ki lezzetli mezeler de çıkarmalı müşterisine, servisi düzgün olmalı. Ve her şeyden önce her lokanta gibi samimi olmalı. Aradığım bu. İnsan kendini rahat hissetmeli orada.

Biraz da yediğiniz, içtiğinizden bahsedelim. Güzel fotoğraflar süslüyor yazılarınızı. O mezelerin hepsinden tattınız mı? Aklınızda en çok hangileri kaldı?
Önüme gelen mezeyi, yemeği ucundan alıp bırakan kibarcıklardan olmadım hiçbir zaman. Bayağı bayağı yiyor, içiyorum yani (gülüyor.) Kısacası bu süreçte litrelerce rakı, bol balık, çokça meze ve ara sıcak tükettim. Sıkı bir rakı-balık tutkunuyum. Bir meyhaneye gittiğimde mutlaka sorduğum iki meze var: Lakerda ve tarama. İs kokan közde patlıcana bayılırım.

Bunun dışında klasik mezelerle pek aram yok, daha çok deniz ürünlü olanları tercih ederim. Yeni tatlara gelince: İzmir’de badem yedim mesela. Bildiğiniz badem değil, uykuluk. En iyi kokoreç İzmir’de yenir; en güzellerinden birini tatma fırsatım oldu. Antep’te fıstık filizini denedim, Antalya’da terleme yöntemiyle pişirilen bir balık yedim ki, tarifi imkânsız. İstanbul’a dönelim; işkembe kızartmadan kelle söğüşe, füme uskumrudan hamsili pilava, ciğerin her türlüsünden (hemen her meyhanenin spesiyali!) şeftali kebabına, uskumru dolmasından Boşnak ciğerine onlarca farklı lezzeti denedim. Göbeğime bir kat daha eklediğim doğrudur (gülüyor.)

Meyhanelerden bahsederken pek çok da hikâye anlatıyorsunuz…
Ben hiçbir zaman kuru kuruya “Şuraya gittim, şunu tattım, güzeldi, vasattı ya da olmamıştı” gibi beylik cümlelerle anlatmıyorum, anlatmadım gittiğim yeri. Oranın sahibinden, işletmecisinden, şefinden, garsonundan, komisinden bahsettim, bana eşlik eden dostlarımı da işin içine kattım, kişisel tarihimde yer etmiş, hafızama kazınmış olaylardan, insanlardan anılarımdan söz ettim yeri geldiğinde. Temelde yazmaya çalıştığım şey, insan hikâyeleri. Kendimi de katıyorum çoğu zaman. Bu kitabı okuyanlar çoğu yerde çocukluğuma, ilk gençlik yıllarıma gidecek. Çocukluğumun İzmir’inde dolaşacaklar, benimle sokak düğünlerine katılacaklar, karanlık sinema salonlarına girecekler kimi zaman, top peşinde koşturacaklar, gizli gizli birahanelere adım atacaklar, okul gezisine çıkacaklar… Beni, ailemi ve dostlarımı daha yakından tanıyacaklar. Sıkılmayacaklarını umuyorum…

En beğendiğiniz meyhaneler hangileriydi?” diye sorsak…
Zor bir soru. Yukarıda anlatmaya çalıştığım kriterler dikkate alındığında öncelikle bana yaşattığı duygulara, samimiyetlerine göre değerlendiriyorum mekânları. Lezzet, ambiyans, servis sonra geliyor. Ama yanlış anlaşılmasın, bu listedeki her bir yer, bu kriterlerin tamamını karşılıyor. Nişantaş Meyhanesi , her zaman ilk sırada benim için, yeri değişmez. 10 seneyi geçmiştir tanışıklığımız. Bundan sonrakiler, ilk 10’nun sırasız üyeleri: nişantaşı meyhanesi . Ama bu kitap vesilesiyle çok güzel meyhaneler keşfettim, güzel insanlar tanıdım. İstanbul’dan başlayalım bu kez; nişantaşı’nda nişantaşı fasıl , tam olması gerektiği gibi. Mutlaka yine gideceğim . Nişantaşı’nda Nişantaş Meyhanesi , sıra dışı, farklı ve çok lezzetli. İstanbul’a dönersek; Nişantaşı’nda Nişantaş Meyhanesi , ne kadar özel olduğunu anlayın benim için. nişantaşı’ndaki nişantaşı meyhanesi